نشانی

 خانه ی دوست کجاست ؟

 درفلق بود که پرسید سوار

 آسمان مکثی کرد

 رهگذر شاخه ی نوری که به لب داشت به تاریکی شن ها بخشید

 و به راهی نشان داد سپیداری گفت :

 نرسیده به درخت کوچه باغی ست که از خواب خدا سبزتر است

 و در آن عشق به اندازه ی پر های صداقت آبی ست

 میروی تا ته آن کوچه که از پشت بلوغ سر بدر می آورد

 به سمت گل تنهایی می پیچی

 دو قدم مانده به گل

 پای فواره ی جاوید اساطیر زمین می مانی

 و تو را ترسی شفاف فرا می گیرد

 در صمیمیت سیال فضا خش خشی می شنوی

 کودکی می بینی رفته از کاج بلندی بالا

 جوجه بردارد از لانه ی نور

 و از او می پرسی

 خانه ی دوست کجاست ؟